هوشع

بتهای گوساله بعداً در تناخ (انجیل عبری)، مانند کتاب هوشع نبی، به صورت دقیق‌تری به عنوان عنصری ثابت از فرهنگ‌های غرب آسیایی دیده می‌شوند.

داستان خروج در کتب دوم تا پنجم تورات، یعنی اسفار خروج، لاویان، اعداد و تثنیه، روایت شده‌است. اتفاق نظر گسترده محققان این است که تورات در قرن پنجم قبل از میلاد که یهودیان تحت حکومت شاهنشاهی هخامنشی بودند نوشته شده‌است، هر چند برخی مطالب آن، به ادوار قدیمی‌تری تعلق دارند زیرا عاموس و هوشع که هشت قرن قبل از میلاد زیستند نیز به این قصه اشاره کرده‌اند.

بخش موسوم به «انبیاء متأخر» به افراد مشخصی در اسرائیل می‌پردازد که جایگاه اجتماعی و معنوی شناخته‌شده‌ای در اسرائیل داشتند و نظر خدا دربارهٔ رویدادهای زمان خود را بیان می‌کردند. انبیاء متأخر شامل اشعیا، ارمیا، حزقیال و کتاب دوازده‌گانه است. کتاب دوازده‌گانه شامل دوازده اثر کوتاه‌تر، از هوشع تا ملاکی، است و برخی آن‌ها را «انبیای صغیر» می‌نامند. دورهٔ تاریخیِ انبیاء متأخر با پادشاهیِ تقسیم‌شدهٔ اسرائیل (اسرائیل شمالی و یهودا) آغاز می‌شود و تا دوران پس از تبعید ادامه می‌یابد.

بر اساس اطلاعات سِفر تثنیه (۳:۹)، در زمان عهد عتیق، حرمون توسط صیدونی‌ها، «سیریون»، و توسط عموری‌ها «سنیر» نامیده می‌شد. این کوه ظاهراً مرز شمالی پادشاهی بزرگ اسرائیل را تشکیل می‌داد. در توصیف سرزمین‌های فتح شده توسط اسرائیل، این کوه نیز چندین بار ذکر شده است. در کتاب هوشع (۳:۳) اشاره‌ای به وجود آیین‌های بت‌پرستی کنعانیان (از جمله حویان) در حرمون شده است؛ این کوه در آنجا «بعل حرمون» نامیده می‌شود.

یهوه در اصل خدای ملی پادشاهی شمالی اسرائیل و پادشاهی یهودا بود. در طول قرن هشتم قبل از میلاد، پرستش یهوه در اسرائیل در رقابت با بسیاری از فرقه‌های دیگر بود که توسط جناح یهوه ای جمعاً به عنوان بعل توصیف می‌شد. قدیمی‌ترین کتاب‌های کتاب مقدس عبری بازتاب این رقابت است، مانند کتاب‌های کتاب هوشع و کتاب ناحوم که نویسندگان آن‌ها از «ارتداد» مردمان گلایه می‌کنند. اسرائیل، آنها را به خشم خدا تهدید می‌کند اگر از آیین‌های شرک خود دست برندارند.