هوش ربایی

آن نرگس بیمار، عجب هوش ربایی است این ظالم مظلوم نما طرفه بلایی است

تا چون بود لبت، که سخن های سخت تو رطل گران هوش ربایی است بوسه را

فیضی از میکدهٔ چشم تو برده ست مگر جام آیینه، می هوش ربایی دارد

خطی از هر سر مو محشر تابم دارد مژه هوش ربایی رگ خوابم دارد

هوش نگذاشت به سر آن لب می نوش مرا با چنان هوش ربایی چه کند هوش مرا؟