هندیان
جملاتی از کاربرد کلمه هندیان
ز خون هندیان پنجاب شد چون پنجه مرجان به ملک هند تا شمشیر او در کارزار آمد
دمبل به شکل چماق یا گرز، از هزاران سال پیش توسط هندیان استفاده می‌شده‌است که به آن «گرز هندی» گفته می‌شود. با وجود شهرت آن به گرز هندی، این وزنه در اصل همان میل زورخانه‌ای است که استفاده از آن در میان کشتی‌گیران ایرانی متداول بوده و سپس به نقاط دیگر از جمله به مصر و هند راه یافته‌است. باستانی‌کاران ایرانی امروزه نیز از میل برای ورزش در زورخانه‌ها استفاده می‌کنند.
چو بشنید آنشاه هندیان همی نامه بنوشت بر دوستان
ابن ندیم در فصلی با عنوان اسامی کتاب‌های تألیف شده در مواعظ و آداب و حکم ایرانیان و رومیان و هندیان و تازیان تعدادی از کتاب‌های اخلاقی و تعلیمی پهلوی را که به عربی ترجمه شده بود، نام می‌برد. در این فهرست ۱۴ کتاب رابطهٔ مستقیم با منابع ایرانی داشته‌اند.
آگنی خدای آتش و تجسم آتش مقدس است. آگنی از دیرباز توسط آریاییان باستان پرستش می‌شده‌است و هنوز هم آثار تقدس آتش میان هندیان و زرتشتیان وجود دارد. اگرچه زرتشتیان آتش‌پرست نیستند اما تقدس آتش متعلق به فرهنگ پیش از زرتشت است و تاکنون نیز باقی مانده‌است.
آنچنان کآیینه می گیرد ز خاکستر صفا شد قتل هندیان افزون جلای ذوالفقار
امپراتور هند، چاندراگوپتا، بنیانگذار سلسله مٶریایی، با مرگ اسکندر کبیر در حدود سال ۳۲۳ ق. م، مناطق شمال غربی شبه‌قاره را فتح کرد. با این حال، ارتباطات او با همسایگان یونانی‌اش در امپراتوری سلوکی برقرار بود، پیوند خانوادگی یا به رسمیت شناختن ازدواج بین یونانی‌های و هندیان (که در منابع باستان به عنوان توافق‌نامه اپیگامیا توصیف شده‌است) ایجاد شد و چندین یونانی مانند مگاستن مورخ، در دادگاه موریایی‌ها اقامت داشت. متعاقباً، هر امپراتور موریا در دربار خود سفیری از یونان می‌پذیرفت.
چو آماده شد لشگر هندیان کمر تنگ بستند اندر میان
لشکر فرعون را نامد به پیش از رود نیل آنچه پیش هندیان آمد ز تیغ ذوالفقار
به فرمود ارهنگ تا سرکشان به بردندآن هندیان را کشان
ریگ‌ودا در بر گیرندهٔ سرودهای مذهبی هندو آریایی‌ها و کهن‌ترین ودا است به دلیل مدت زمان زیادی که تکمیل این وداها به طول انجامیده و همچنین به دلیل ادغام فرهنگ‌های آریایی و اقوام ساکن آن منطقه نمی‌توان به‌طور دقیق مذهب آریایی‌ها را تشخیص داد. ریگ‌ودا شامل ۱۰۱۷ قطعه شعر و ۱۰۵۰۰ بیت است و در ۱۰ کتاب تنظیم شده‌است. این نوشته در دوره ودایی که ایرانیان و هندیان (فرهنگ آندرونوو) با هم می‌زیستند نگاشته شده‌است. بخش بیشتر یجورودا و ساماودا بر گرفته شده از ریگ ودا است. از نظر لفظ و معنا شباهت بسیاری با اوستا دارد. سرگذشت و سرنوشت کیخسرو، جم، آبتین و فریدون در اوستا و ریگ ودا تقریباً شبیه هم است. گفته می‌شود گاتاها (گاهان) و کتاب‌های ریگ ودا یک زبان است با دو لهجه…
نهادند شمشیر در هندیان برآمد بگردون گردان فغان
البته رفتن حمزه به همه این سرزمین‌ها و جنگ در آن‌ها محتمل نیست، احتمال دارد که حمزه، در ایامی که در خراسان و سیستان نبود، در مرزهای این استان‌ها با هندیان و احیانآ ترکان نبردهایی کرده باشد، ولی رفتن او به روم و چین بعید به‌نظر می‌رسد.
اگر لب‌تشنه‌یی رو آب پیداکن ترا زین چه که ترکش سو همی خواند عجم او هندیان پانی
پادشاهان ایران برای نگاهداری و حفظ و صیانت دانش‌ها و بجای ماندن آن‌ها اهتمامی فوق‌العاده مبذول می‌داشتند؛ آن‌ها برای محفوظ ماندن کتاب‌ها و آثار دانشمندان از آسیب زمانه و آفات آسمانی و زمینی وسیلهٔ از سخت‌ترین محکم‌ترین اسباب و لوازم برگزیدند که تاب مقاومت در برابر هر گونه پیش‌آمدی را داشته باشد و عفونت و پوسیدگی در آن راه نیابد و آن پوست درخت خدنگ بود که بآن توز می‌گفتند. چنان‌که هندیان و چینیان و مردم دیگر کشورها از ایشان پیروی کردند و توز برای محکمی و سختی و نرمی و قابلیت انعطاف در کمانسازی هم بکار برده می‌شد.
همچنین بخشی از این هزینه‌ها را سلوکیان با تحمیل شرط‌های ملی در برابر صلح به هماوردانشان به دست می‌آوردند. برای نمونه در ۲۸۰ که آنتیوخوس یکم به باختر تاخت اوتودموس پادشاه دولت یونانی باختر پولی هنگفت و بخشی از آذوقه و علیق سپاهیان و چهارپایانشان را پرداخت نمود و همچنین چند زنجیر فیل بدیشان پیشکش نمود. همین آنیوخوس پس از لشکرکشی به هندوستان نیز آنگاه که کار به آشتی کشید آذوقهٔ فراوان و پیشکش‌های گرانبها و ۱۵۰ زنجیر فیل از هندیان ستد.
این گاه‌شماری امروزه در میان ایرانیان و حتی هندیان و پاکستانی‌های زرتشتی به کار می‌رود.
چو تنگ اندر آمد بدان هندیان دمنده به کردار شیر ژیان
جمعیت رو به رشد هندیان و در اصل مذهب سیک، نیز نیازمند مبارزه به وسیله قوانین مهاجرتی بود که در ۱۹۰۸ شروع شد، علی‌رغم این حقیقت که آن‌ها تحت‌الحمایه امپراتوری بریتانیا بودند. این امر در واقعه کوماگاتا مارو در ۱۹۱۴ به اوج رسید که در آن به اکثریت ۳۷۶ مهاجر در کوماگاتا مارو که عمدتاً پنجابی بودند اجازه ورود داده نشد، به این علت که ورود آن‌ها بر اساس قانون مهاجرت نیازمند به این بود که با اجازه عبوری پیوسته از کشور خود وارد شوند.
چون لوای شاه، روی قلعه داران شد سفید هندیان گشتند یکسر زردروی و شرمسار