نیم راه

ترسم چو آوری تو زبالا به زیر تیغ از برق آه من شکند نیم راه تیغ

از دو سندان چار دندان زحل درهم شکست جفته‌ای کز نیم راه آسمان افشانده‌اند

سپهرگفتی فرسوده‌گشته از رفتار بمانده بهر سکون را به نیم راه اندر

با تو عقل ار چه بس دراز استد از تو در نیم راه باز استد

تا بر جبین مه نزنی گوشه کمان در نیم راه همت خود بازکش عنان

ز طول او به نیم راه بگسلد فراز او مسافت سمای او

بِدَر این حجاب و آخر بِدَر آزِ ابر چون خور که تَمَدُّن ار نیایی تو به نیم راه ماند

ز کاخ دلارای تا نیم راه درم بود و دینار و اسپ و سپاه