نپی

در سال ۷۲۸ پادشاه لمبارد لیوتپراند قلعه سوتری را گرفت که بر بزرگراه نپی در جاده پروجا مسلط بود. با این حال لیوتپراند که با التماس‌های پاپ گریگوری دوم نرم شد، سوتری را "به عنوان هدیه‌ای به رسولان مبارک پطرس و پولس" بازسازی کرد.

این اعتقاد که سرزمین روم توسط حواریون دفاع می‌شد، روز به روز بیشتر رایج شد. در سال ۷۳۸ دوک لمبارد، ترنساموند دوم اسپولتو، قلعه گاله‌سه، که از جاده پروجا به شمال نپی را محافظت می‌کرد، به تصرف خود درآورد. پاپ گریگوری سوم مبلغ زیادی به دوک پرداخت تا قلعه را به او بازگرداند. سپس پاپ به دنبال اتحاد با دوک ترنساموند بود تا از خود در برابر لیوتپراند محافظت کند. با این‌حال، لیوتپراند اسپولتو را فتح کرد، رم را محاصره کرد، دوک‌نشین روم را ویران ساخت و چهار قلعه مهم مرزی (بلرا، اورته، بومارتزو و آملیا) را تصرف کرد و بدین وسیله ارتباط با پروجا و راونا را قطع کرد.

به‌کار بردن واژهٔ دودمان برای کیدینوها شاید نادرست باشد، زیرا هنوز هیچ نشانه‌ای از رابطهٔ پدر فرزندی بین پنج حاکمی که یکی پس از دیگری به حکومت رسیدند، در دست نیست: کیدینو، اینشوشینک سونکیر نپی پیر، تنروخوراتر دوم، شالا، و تپتی اهر. مدارک شوش و هفت تپه، کبناک باستان، نشان می‌دهند که بین دورهٔ سوکل مخ و دورهٔ ایلامی میانی انقطاعی وجود دارد. نخستین نشانهٔ انقطاع، انتخاب لقب بود. کیدینو و تپتی اهر خود را «شاه شوش و انزان» نامیدند و به این شکل خود را به سنتی کهن متصل کردند. لقب دیگر آن‌دو، «خدمتگزار کیرواشیر» خدایی ایلامی است، بدین گونه مجمع خدایان فلات ایران را در سوزیانا رواج دادند. اما مانند دورهٔ قبل، آنان همچنان زبان اکدی را در تمام کتیبه‌های خود استفاده کردند.

به‌کار بردن واژهٔ دودمان برای کیدینوها شاید نادرست باشد، زیرا هنوز هیچ نشانه‌ای از رابطهٔ پدر فرزندی بین پنج حاکمی که یکی پس از دیگری به حکومت رسیدند، در دست نیست: کیدینو، اینشوشینک سونکیر نپی پیر، تنروخوراتر دوم، شالا، و تپتی اهر. مدارک شوش و هفت تپه، کبناک باستان، نشان می‌دهند که بین دورهٔ سوکل مخ و دورهٔ ایلامی میانی انقطاعی وجود دارد. نخستین نشانهٔ انقطاع، انتخاب لقب بود. کیدینو و تپتی اهر خود را «شاه شوش و انزان» نامیدند و به این شکل خود را به سنتی کهن متصل کردند. لقب دیگر آن دو، «خدمتگزار کیرواشیر» خدایی ایلامی است، بدین گونه مجمع خدایان فلات ایران را در سوزیانا رواج دادند. اما مانند دورهٔ قبل، آنان همچنان زبان اکدی را در تمام کتیبه‌های خود استفاده کردند.