[ویکی شیعه] نمازهای واجب نمازهایی است که خواندن آنها واجب و ترک آن موجب عقوبت است و در صورت نخواندن در زمان مشخص، قضای آن نیز واجب است. نمازهای واجب را می توان به دو دسته تقسیم کرد: نمازهای روزانه (یومیه) و نمازهایی که در مناسبتی خاص واجب می شوند. نمازهای روزانه ۱۷ رکعت هستند. در سفر، نمازهای چهار رکعتی شکسته شده و به دو رکعتی تبدیل می شوند. چنانچه انسان در وقت خودش نمازهای واجب را به جای نیاورد مرتکب گناه شده و لازم است آنها را با نیت قضا بعداً به جای آورد.
جملاتی از کاربرد کلمه نمازهای واجب
سلیم بن قیس هم از علی (ع) نقل می‌کند: «به خدا سوگند! دستور دادم که مردم در ماه رمضان جز بر نمازهای واجب جماعتی را بر پا نسازند و به ایشان گفتم که ادای نافله‌ها به جماعت بدعت است. برخی از لشکریانم فریاد برآوردند که ای اهل اسلام! سنت عمر تغییر کرد. او ما را از نمازهای نافلهٔ ماه رمضان بازمی‌دارد. تا آن جا که ترسیدم در لشکرگاه سر به شورش نهند».
شیعه امامیه، این شکل نماز خواندن را جزء شریعت نمی‌داند. بلکه از بدعت‌های برخی صحابه می‌شمارد زیرا مسلم این است که پیامبر اسلام (ص) از به جای آوردن نماز مستحبی در مسجد دوری می‌کرد. عبدالله بن سعد از حضرت محمد (ص) پرسید: نماز مستحبی را در خانه به جای آوردن بهتر است یا در مسجد؟ ایشان فرمود: آیا نمی‌بینی که خانهٔ من چقدر به مسجد نزدیک است؟ با این وصف من دوست دارم که نمازهایم را در خانه‌ام به جای آورم مگر این که نمازهای واجب باشد.
وی از شرکت در مجالس عزاداری و ضجّه زدن برای شهادت ائمه به عنوان «عبادات عالی» و عالی‌ترین وسیله برای تقرّب به خدا یاد می‌کند و اهمیت آن را به اندازهٔ نمازهای واجب در اذهان شیعیان جا می‌اندازد. با گذشت زمان، تشیع ایرانی به‌طور فزاینده‌ای با مناسک فرعی شناسایی می‌شود که در نتیجهٔ ترویج اجباری مجلسی از آنها به‌عنوان اصول اساسی شیعه، جنبهٔ اجباری پیدا کرده‌اند.
نگارنده کتاب خود را به درخواست جماعتی نوشته تا یک مسلمان بتواند در یک شبانه روز، تمام اعمال خود را بر طبق آن انجام دهد و لذا نمازهای واجب و مستحب، وضو، طهارت و غیره را نیز در کتاب خود ذکر کرده‌است. بهاءالدین عاملی در انتهای کتاب تفسیر سوره حمد را آورده‌است.