نزهتگه

از چهرهٔ چرخ برد زنگار نزهتگه خسرو سری ساخت

ز نزهتگه خاک چون نه فلک بطاعت کمر بسته خیل ملک

رغبت نزهتگه میخانه از زاهد مجو جغد را در طبع میل منزل آباد نیست

هر قطره شود بحری و آید به تلاطم این خون شهیدان که به نزهتگه چین ریخت

محدّث عقلا و انیس عشّاقست ندیم خاوت و نزهتگه سلاطینست

گل پژمرده به نزهتگه فردوس مبر روی ناشسته به دیوان سحرگاه مرو

سمن فسانه ز رخسار حور میگوید چمن طراوت نزهتگه جنان دارد

آراست همه صومعه مریم که دم صبح صاحب‌خبرِ گلشن و نزهتگه روح است

به هم بسته در آن نزهتگه حور دو حوض از مرمر صافی بلور

بجز نزهتگه جان و دل خویش هوای سیر گلزاری ندارم