نرگس مسکین

ناخورده هیچ باده و نابوده هیچ مست در چشم های نرگس مسکین خمارهاست

چو باغ از نرگس مسکین فروزد شمع زنگاری هوا پروانۀ سیمین فرو ریزد برو بی مر

هوای باغ خنک بود و نرگس مسکین بخفت مست و سپیده دمش خمار گرفت

سنبل بوستان ز زلف تو سحرگه تاب داشت نرگس مسکین ز شرم چشم مستت خواب داشت

شب دراز به تحصیل علم حکمت عین بسا که نرگس مسکین کشیده بیداری