نرمک نرمک

باد آمد و بکر غنچه را دمها داد نرمک نرمک بند قبایش بگشاد

زکبر نرمک نرمک به هر دو خندیدم چنانکه خندد از ناز دلبری طناز

ایشان بازگشتند سخت غمناک که جوانان کارنادیدگان‌ بودند؛ و این پیر مجرّب جهاندیده بود، طعامی خوش بخورد با ندیمان، پس فرود سرای رفت و خالی کرد و رود و کنیزک و شراب خواست و دست بشراب خوردن کرد؛ و کتابی بود که آنرا لطایف حیل الکفاة نام بود بخواست و خوشک خوشک‌ می میخورد و نرمک نرمک سماعی‌ و زخمه‌یی‌ و گفتاری می‌شنید و کتاب میخواند تا باقی روز و نیمه‌یی از شب بگذشت، پس با خویشتن گفت «بدست آوردم» و بخفت و پگاه برخاست و بخدمت رفت.