نخل گل

پیش قد تو کی بود یاد بهشت و طوبیم نخل گل است در میان شاخ گیاه برطرف

شعرم از معنی رنگین نخل گل بربسته است ورنه هرگز گلبنی را نبود اینمقدار گل

این چه سروست که از گلشن جان خاسته است وین چه قدست که چون نخل گل آراسته است

چمن می گفت زان نخل گل آگند که سرو ما به طوبی گشت پیوند

ز هر چشمی به حسرت می‌گشاید از پی آن گل بهر گامی که بر می‌دارد از جا، نخل گل بارش

آن دو نخل گل صد برگ که ماهیتشان سر بر آورده درین باغ ز یک پیرهنست

در هر زمین نشسته برون گشته نخل گل هر جا گذشته سرو خرامان برآمده

میرود از برم دگر، تا ببر که میرود؟ تازه تر چه نخل گل در نظر که میرود؟

به دل از داغ تیرش بوستان تازه یی دارم که از نخل گل او غنچه پیکان شود پیدا

چو نخل گل دگران خویش اگر بیارایند ترا همین گل رخسار و سرو قامت بس