نجم الدین ایوب

معنی کلمه نجم الدین ایوب در لغت نامه دهخدا

نجم الدین ایوب. [ ن َ مُدْ دی اَی ْ یو ] ( اِخ ) معروف به اوحد. نخستین ِ ایوبیان الجزیره است. وی تا سال 607 هَ.ق. حکومت کرد. ( از طبقات سلاطین اسلام ص 68 ).

معنی کلمه نجم الدین ایوب در فرهنگ فارسی

الملک الصالح نجم الدین ایوب از ملوک ایوبی و نیز جد خاندان ایوبی است که از سال ۵۶۷ تا ۶۴۸ در شامات و فلسطین و ناحیه کوهستانی واقع بین حوضه های علیای دجله و فرات حکومت داشتند .
مشهور به صالح ششمین ایوبیان مصر است

جملاتی از کاربرد کلمه نجم الدین ایوب

زادگاه او دشت قبچاق در حدود ۶۲۵ ه.ق بود. او سال‌های اول عمر خویش را در مولد خود به سر برد و سپس در هجوم مغول اسیر و در سیواس به غلامی فروخته شد و از آنجا وی را به حلب و سپس به قاهره بردند و امیر علاءالدین ایدکین بندقدار وی را بخرید و بیبرس نزد وی ببود تا این که الملک الصالح نجم الدین ایوب در شوال ۶۴۴ بر امیر علاءالدین دست یافت و بیبرس را نیز ضمن سایر مایملک وی تحت اختیار خویش آورد و چون همت و فطنت و ذکاء او بدید وی را رئیس یکی از فرق حَرس خاص خود کرد و بیبرس در سایهٔ همت و فطنت خویش مدارج ترقی بپیمود تا به مرتبهٔ حکومت رسید.