نجاست سگ

معنی کلمه نجاست سگ در دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] نجاست سگ به معنای نجس بودن سگ و همه اجزای آن حتی اجزای بی روح مانند مو و پنجه است. سگ از نجاسات ده گانه، و عین نجاست است که با هیچ یک از مطهرات، پاک نمی شود. همچنین خرید و فروش آن، به جز سگ شکاری و سگ نگهبان حرام است. استفاده از پوست آن برای خوردن و آشامیدن و کارهایی که به طهارت نیاز دارد جایز نیست. ظرفی را که با زبان سگ تماس داشته باید خاک مال کرد. نگه داشتن سگ در منزل کراهت دارد. حکم نجاست سگ شامل سگ آبی نمی شود.
نجس به معنای ناپاک، آلوده و غیر طاهر است. در اصطلاح فقهی نجس به چیزی گفته می شود که پاک نباشد و برای مسلمان واجب است که از آن دوری کند، مخصوصا برای انجام برخی از اعمال که در انجام آن ها طهارت شرط است.
سگ حیوانی چهارپا از پستانداران گوشت خوار است. نجاست سگ یعنی اینکه که بدن سگ و همه اجزائش حتی اجزائی که در آنها روح وجود ندارد مانند مو، پنجه، ناخن و تمام رطوبت های آن، نجس است. سگ عین نجاست است، از این رو امکان پاک شدنش وجود ندارد و با هیچ کدام از مطهرات نمی توان آن را پاک کند. اگر چیزی بدن سگ را لمس کند در صورتی که رطوبتی از بدن سگ به آن چیز منتقل شود، آن چیز نجس می شود.

جملاتی از کاربرد کلمه نجاست سگ

در وبگاه مکارم شیرازی پیرامون دیدگاه فقهای مسلمان دربارهٔ نجاست سگ آمده‌است که: «فقهای عظام شیعه، سگ را یکی از نجاسات می‌دانند و این حکم بین آنها اجماعی است. در مذاهب اسلامی، تنها گروهی که سگ را نجس نمی‌دانند مالکی‌ها ـ یکی از فرق اهل سنت ـ هستند که آنها هم معتقدند احکام و دستورات مربوط به سگ، باید به صورت تعبّدی عمل شود. آنها با اینکه سگ را نجس نمی‌دانند، اما از روی تعبد ظرفی را که سگ لیسیده، هفت بار می‌شویند. شافعیه و حنابله نیز می‌گویند: این ظرف باید هفت بار تطهیر شود، که یک بار آن به صورت خاکمال است. آنها تقدم خاکمال بر شستن را شرط نمی‌دانند.»