ناگشوده

با باغبان مگو که دل غنچه خون چراست خواندن نمی‌توان ورق ناگشوده را

شرر ز خلق مگر دید آنچه من دیدم که ناگشوده بپوشد نظر ازین مردم!؟

من در پی رهایی و او هر دم از فریب بر سر گره زند گره ناگشوده را

یک دم دل من ز غصه آسوده نشد وین عقده ناگشوده بگشوده نشد

منم چشیده بسی زهر غم ز بیدردان بدرد مرده و لب ناگشوده بهر دوا

بانگ دراست قافلهٔ بیقرار ما یک‌ گام ناگشوده به صد راه رفته‌ایم

گر در هوای قرب تو بستیم دل مرنج خود ناگشوده جای در آن انجمن بسی ست

گفتم نهان کنم غم عشقت درون دل اشکم گشود جمله غم ناگشوده را

لب ناگشوده غنچه ام از شاخ کنده شد سر برنکرده بیضه از آشیان فتاد

گفتم گره ز کار دل و دیده باز کن از جبهه ناگشوده به بند نقاب زد