ناکشته

هجر خواهد کشت اکنون که به چندین عاشقی تاکنون ناکشته زان بی رحم رعنا مانده ایم

اگر ز گوهر ناسفته ابر شد چو صدف چرا شد از گل ناکشته دشت چون بستان

بود دانه‌اش گر ز کشتن مراد دهد تخم، ناکشته خرمن به باد

اندر گل بسرشته یک نفخ دگر دردم وان سنبل ناکشته بر طینت آدم زن

ز بیم و هیبت خنجر بمرد ناکشته چو دزد دید که جلاد زد بسوهان تیغ

بنه این مزرع ناکشته بی آب و گیاه که نمانی گه برداشتن از بی ثمران

حاتمش گفتا که ای سرگشته من موی سر میبدروم ناکشته من

آلت کشتن داری صنما غمزه و کارد زین دو ناکشته ز دستت نرهد جانوری

روزی به رزمگاه شبانگاه را نماند ناکشته هیچ دشمن او در دیار او