ناکاسته

تا مه ناکاسته گویی ز چرخ صورت روی صنم ماستی

مسکین آدمی بد عهد ناسپاس که فردا شکر این نعمت از وی درخواهند و گزارد حقّ این تکریم که: وَ لَقَدْ کَرَّمْنا بَنِی آدَمَ از وی طلب کنند! گویند: ای خواجه‌ای که امانتهای ما عمری بداشتی اگر آراسته باز نفرستی باری ناکاسته بازرسان. در خبر است که: «الفرج امانة و العین امانة و الاذن امانة و الید امانة و الرّجل امانة، و لا ایمان لمن لا امانة له».

درستر کدامین و ناکاسته بدو گفت خیم است آراسته

ماه را ماند رخش ناکاسته زلف چون شب ماه را آراسته

روی بخت او همیشه چون مه ناکاسته است خط امرش حصن امن خلق را پیراسته است

به شب ماه ناکاسته چون بود چنان بود اگر مه به افزون بود

چو گیرد کمی ماه ناکاسته شره گردد از جمله برخاسته

روی تو که رشک ماه ناکاسته است باغی است که از هر گلی آراسته است

خالیست میان آن مه ناکاسته را گر مهر نهد کسی چنین خواسته را

آن چون مه ناکاسته چون ‌گلبن پیراسته همچون بهشت آراسته روشن چو خرم بوستان