ناوک افکن

ز استخوان ما مباد آسیب پیکان تو را ای که بر لاغر شکاران ناوک افکن آمدی

آن دم که می گذشتی ای سرو سبزپوش از غمزه ناوک افکن و از چهره گل فروش

چو آتش است جامه زپولاد کرده آب کاکنون ز قوس چرخ هوا ناوک افکن است