ناشکفت

خواجه بر جست و بیامد ناشکفت روستایی را گریبانش گرفت

رویش آن سو بود گِل‌خور ناشکفت گِل ازو پوشیده دزدیدن گرفت

غنچه امید من بود از تو عمری ناشکفت خرم آن روزی که چون دیدی مرا خندان شدی

دوستی تو و از تو ناشکفت حمدلله عاقبت دستم گرفت

چیست دانی غنچه های ناشکفت اندر چمن بلبلان در شاخ گل دلهای پرخون بسته اند