مورفین

حداقل ۸۵ آلکالوئید آپورفین از ۱۵ خانواده از گیاهان جدا شده‌است. شناخته شده‌ترین نماینده این گروه آپومورفین است. آلکالوئیدهای آپورفین عمدتاً به دلیل شباهت آن‌ها به مورفین مورد توجه هستند.

اتورفین (ام-۹۹) یک اپیوئید با قدرت ضد درد هزار تا سه هزار برابر مورفین است. این اپیوئید اولین بار در سال ۱۹۶۰ از ترکیب شیمیایی بنام اوریپاوین تهیه شد، که این تولید به‌طور کلی از خشخاش تریاک تأمین نمی‌شود، بلکه از خشخاش شرقی و خشخاش کبیر این فرایند صورت می‌گیرد. این دارو بعدها در سال ۱۹۶۳ توسط گروه تحقیقاتی مک فارلان اسمیت در ادینبرا که توسط کنث بنتلی مدیریت شد. این دارو از تبائین هم تهیه می‌شود.

این دارو به دلیل میل ترکیبی زیاد به گیرنده مو، با اپیوئیدهای دیگر رقابت کرده و اثرات آنها را بلاک می‌کند و موجب جدا شدن مورفین، متادون و اپیوئیدهای دیگر از گیرنده می‌گردد؛ لذا در بیماری که در بدنش مورفین وجود دارد، ایجاد علائم ترک می‌کند. دیگر آگونیست‌های گیرنده مو نمی‌توانند بوپرنورفین را از گیرنده جدا کنند، بنابراین نمی‌توانند اثر آگونیستی اپیوئید روی گیرنده‌های داشته باشند که قبلاً توسط بوپرنورفین اشغال شده است.

فرضیّهٔ الکساندر این بود که استفاده از موادّ مخدّر باعث اعتیاد نمی‌شود و اعتیادی که در آزمایش موش‌ها نسبت به مورفین است، کاملاً وابسته به شرایط زندگی آن‌هاست و خود دارو هیچ اعتیادی ندارد.

اکسایش اوپناور برای تهیه داروهای ضد درد در صنعت داروسازی مانند مورفین و کدئین استفاده می شود. به عنوان مثال، کدئینون با اکسایش اوپناور کدئین تهیه می شود.

درمان: برای نجات مسموم بایستی سم وارد شده به معده را با استفاده از داروی قی‌آور خارج نمود، زیرا حالت استفراغ غالباً خود به خود ایجاد نمی‌شود و معمولاً از ضد سم هائی نظیر مورفین یا پیلوکارپین استفاده می‌شود خوراندن قهوه غلیظ و محرک‌های مختلف و غیره مفید است.

در سال ۱۹۴۹ و در سنین ۹ سالگی، بوکر با آمبولانسی برخورد می‌کند که به گفته او حدود ۷۰ مایل در ساعت در حرکت بوده. بعد از آن به گفته او، وی را ۳۰ فوتی کشیده و بعد از آن پاهایش را از ۸ نقطه می‌شکند و تقریباً باید قطع گردد. بعدها به او در بیمارستان مورفین تزریق می‌کنند که او تا حدودی اعتیادش را به مواد مخدر نسبت دهند. بعدها در سرانجام عملش او را با لنگیدن دائمی رها می‌نماید.

۲-۲-۲ مالاریای اتفاقی که در معتادان به هرویین یا مورفین و غیره عارض می‌شود و در آن آلودگی از راه سرنگ آلوده منتقل می‌شود.

جان پمبرتون در اوت سال ۱۸۸۸ در اثر بیماری سرطان معده در سن ۵۷ سالگی درگذشت. در زمان فوت وی، از فقر و اعتیاد به مورفین نیز رنج می‌برد. پیکر وی به کلمبوس، جورجیا بازگردانده شد، جایی که در گورستان لینوود دفن شد. نشانگر علامت قبر او با نمادهایی نشان داده شده‌است که نشان دهنده خدمات وی در ارتش کنفدراسیون و عضویت وی در قالب یک فراماسون است.

از این داروها می‌توان برای بیهوشی نیز استفاده کرد. بدین منظور سوفنتانیل که اثر آن معادل حدوداً ۸۰۰ الی ۱۰۰۰ برابر مورفین است داروی مناسبی است.