موج زن

چونکه گردد موج زن دریای بی پایان او ساحل دریای بی پایان او باشد دلم

نوبت ترجیع شد ای جان من موج زن ای بحر درافشان من

ز شوری که از سینه ام موج زن شد به زخم جگرها، نمکدان فرستم

پند پیرانست بحر موج زن پند پیرانست چون درّ عدن

از شراب ما رگ خامی است صائب موج زن گرچه عمری شد درین میخانه در جوشیم ما

همین که از برم آن سرو سیم تن برخاست سحاب دیده خون ریز موج زن برخاست

سایه گردد موج زن بی جنبش گل از نسیم چون کند با این رطوبت سایه بر دیوار گل

شد موج زن به قلزم اندیشه مطلعی از بس که نبض خامهٔ من اضطراب داشت

ما را چو موج دیده بدنبال کشتی است زین بحر موج زن که بکشتی کند گذار

چشم سوی قتلگه گردان و از هر سو نگر موج زن طوفان خون از دامن صحرا بلند