موج خیز

در بحر موج خیز حوادث ز سرگذشت تا یک نفس به کام دل خود حباب زد

اشک مرا به کشت رسان و روا مدار این بحر موج خیز که بیکار بگذرد

دل موج خیز درد و جبین صاف از گره دریای اضطرابم و کوه تحملم

در موج خیز غم دل آزاد نشکند جوهر طلسم بیضه فولاد نشکند

از موج خیز جوهر شمشیر آبدار دایم رسیده آب به حلق گیاه ما

در موج خیز حادثه آسوده زیستن در رهگذار سیل میان را گشادن است

در موج خیز حادثه چین بر جبین مزن گر تیغ کین ز چرخ ببارد امان مخواه

خونش به گردن است که در موج خیز گل آرد به عزم سیر سر از آشیان برون

آسودگی مقدمه خواب غفلت است کشتی به موج خیز خطر می بریم ما

چو موج خیز شود بحر عشق طوفانی سزد تو را که شوی ناخدای دل بردن