مواد جاذب رادار

جنگنده شفق هواپیمایی آموزشی از نوع رادار گریز و سبک حمله به زمین بود که توسط دانشگاه مالک اشتر و به کمک مهندسان روسی طراحی شد و در آن از مواد جاذب رادار استفاده شده‌است. بعد از آن اعلام شد که اولین پرواز آزمایشی این هواپیما در سال ۱۳۸۳ انجام خواهد شد. اما در سال ۱۳۸۴ پرواز آزمایشی هواپیما به سال ۱۳۸۷ معوق شد. پس از این تاریخ نیز به دلیل تحریم‌ها و بازگشت مهندسان روسی این پروژه لغو شد.

در حالی که اصول اولیه طراحی هواپیما برای جلوگیری از شناسایی راداری از دهه ۱۹۶۰ شناخته شده بود، اما تا زمانی که مواد جاذب رادار یافت شدند، تولید هواپیماهای دارای سطح مقطع راداری بسیار پایین عملی نشد. در طول دهه ۱۹۷۰، فناوری‌های اولیهٔ رادارگریزی، منجر به ساخت هواپیمای تهاجم زمینی لاکهید اف-۱۱۷ نایت‌هاوک شد.

توسعه فناوری‌های شناساگریزی نوین در آمریکا در سال ۱۹۵۸ آغاز شد؛ هنگامی‌که تلاش‌های قبلی برای پنهان کردن هواپیماهای جاسوسی یو-۲ از رادارهای شوروی در دوران جنگ سرد شکست خورد. هدف این بود که شکل خاصی برای هواپیماها طراحی کنند تا با دور کردن امواج از مسیر رادار، تشخیص هواگرد را دشوار کند. مواد جاذب رادار هم برای کاهش یا جلوگیری از انعکاس امواج رادار از سطح هواپیما ساخته و آزمایش شدند. چنین تغییراتی در شکل و ترکیب سطح (بدنه)، به فناوری پنهان‌کاری امروزی در بمب‌افکن شناساگریز نورثروپ گرومن بی-۲ اسپیریت منجر شد.