ممال

از خواب، آن دو چشم گران خواب را ممال زنهار فتنه‌ای را به چه بیدار می‌کنی

به عرش می رسد آن کس که میرود از خویش ممال پای در این راه بر زمین زنهار

کنون چو بلبل افسرده دل به بهمن و دی ملال بسته به نطقم ممال املی را

چشم مستت را ز خواب خوش ممال فتنه بر خوابست، بیدارش مکن

دل من از جفای خود ممال زیر پای خود که بدکنی بجای خود که اندر اوست جای تو

روی جز بر جناح چنگ ممال دست جو بر بر چغانه منه

اندر دو بناگوش ممال ای پسر آن را ترسم که رسد زو به بناگوش تو عدوی

پا بر زمین ممال که بر بود گوی فیض زین عرصه هر که توسن همت جهاند و رفت