مصقل

پنجهٔ مژگان دهد از مصقل موج سرشک در شب هجران او جویا جلای چشم من

موج شراب مصقل آیینهٔ دل است کز سینه زنگ کلفت دیرینه می برد

به صورتگری بود رومی به پای مصقل همی کرد چینی سرای

شده مصقل در آن بحر گهریاب که تاریکی برد ز آیینهٔ آب

خانه مصقل همه جا روی تست از پی آن دیده تو سوی تست

صفا ز محنت این تیه غصه می آرم چو آهن از دم مصقل چو نقره از دل کاه

گر بحر جلا یافتی از مصقل تیغت هرگز نزدی باد ز رخ آب به سوهان

سینه خسرو ز تست آیینه زنگ خورد مصقل وصل تو کو تا بزداید مرا

نهد بر سینه سم در قطع فرسنگ برد تا نعل مصقل از دلش زنگ

پیاپی بیفشان از آیینه گرد که مصقل نگیرد چو زنگار خورد