مسجد هندی

معنی کلمه مسجد هندی در دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] مسجد هِنْدی یا جامعُ الهِنْدی از مساجد نجف و از مراکز تدریس در حوزه علمیه است که در کنار کتابخانه آیت الله حکیم قرار دارد. این مسجد که علاوه بر نماز جماعت، مراسم عزاداری محرم هر سال در آن برگزار می شود، در سال ۱۳۲۳ق تجدید بنا شد و سید محسن حکیم ساختمان آن را توسعه داد. این مسجد به نام های دیگری چون "الحمام" و "القیساریه" نیز شهرت دارد.
تاریخ بنیان گذاری این مسجد به اوایل قرن سیزدهم قمری به دوران شیخ حسین نجف (متوفای ۱۲۵۱ق) باز می گردد. اما شکل کنونی آن مربوط به سال۱۳۲۳ق است. علت نامگذاری آن به «هندی» و نام هایی همچون "الحمام" و "القیساریه" به خانواده ای از کشور هند اشاره دارد. این خانواده یکی از ثروتمندترین خانواده های شهر نجف بود و نام (خان محمد هندی) به عنوان مرمت کننده این مسجد که به وسیع تر شدن آن انجامید، نیز ذکر شده است.
تا سال ۱۳۷۵ق در شهر نجف همانندی نداشت تا اینکه سید محسن حکیم به توسعه آن همت گماشت و به همین دلیل نیز دو خانه مجاور این مسجد را خریداری و در نتیجه بخش مسقف آن به بخش غیر مسقف پیوند داده شد.
[ویکی اهل البیت] مسجد هندی از مساجد بزرگ و مشهور نجف و یکی از مراکز تدریس در حوزه علمیه نجف و در کنار آن کتابخانه آیة اللَّه حکیم و آرامگاه او قرار دارد.
اماکن زیارتی و سیاحتی عراق ، محمد رضا قمی ، نشر مشعر ، تهران ، ص 31

جملاتی از کاربرد کلمه مسجد هندی

در ۳۹سالگی، در مسجد هندی در حوزهٔ علمیهٔ نجف خارج فقه و اصول تدریس می‌کرد.
پس از رسیدن به درجات عالی اجتهاد، وی به تدریس متون فقه و اصول در نجف پرداخت و سپس در مسجد هندی در حوزه علمیه نجف شروع به تدریس خارج فقه و اصول کرد. در پی اخراج تعداد کثیری از روحانیان بزرگ توسط رژیم بعث عراق از نجف، وی نیز به ناچار در سال در سال ۱۳۵۹ مجبور به ترک نجف شد. وی سپس به شهر قم رفت و مشغول به تدریس فقه و اصول در حوزه علمیه قم شد؛ و از آن تاریخ تا زمان مرگ همچنان در شهر قم سکونت داشت.
میرزا حسین فقیه سبزواری، دوره اصول نائینی را با محمدعلی کاظمینی، صاحب تقریرات نائینی، و فقه را با سید محمود شاهرودی (۱۲۶۲–۱۳۵۳) و دروس دیگر را با موسی خوانساری، علی محمد بروجردی (۱۲۷۶–۱۳۵۳) و سید محمد میبدی کرمانشاهی مباحثه نمود و خود تقریرات یک دوره کامل اصول نائینی را نوشت. در نجف، کتاب کفایة الاصول آخوند خراسانی را در مسجد هندی به زبان عربی؛ و از حفظ تدریس می‌نمود.