مرغ دل

به خال عارض او مرغ دل فرود آمد به دام زلف پریشان خود شکار گرفت

از بهر گرفتاری مرغ دل عشاق حقا که چو زلف سیهت دام نباشد

چنان بر صید مرغ دل فکند آن زلف پرچین را که شاهی افکند بر صعوهٔ بیچاره شاهین را

نشان مرغ دل جستم ز گلزار به زیر خاربن دیدم پری چند

ترا گفتم مپیچ ای مرغ دل بر زرف پرچینش ز من نشنیدی و روز تو شب شد آشیان گم شد

پرواز چون تواند ازین دام مرغ دل الا ز خوف بالی و بالی جدا کند

گر نه ای آهوی مشکین نظر شیر شکاری از چه مرغ دل مسکین هدف تیر نکردی

زمانی مرغ دل بربسته پر بود بدادش پر و پرانید آخر

از دام تواش خواهش پرواز نمی‌بود آن روز که مرغ دل من بال و پری داشت

شهد جان در جسد آمیخته با زهر بلا مرغ دل در بدن آویخته از رشته بیم