مرده دل

همچو آب خضر جان می بخشد این ابیات من مرده دل گر منکر آید زنده دل را باور است

آتش عشقش دلم را زنده می دارد چون شمع ورنه زینسان مرده دل در خانه نتوانم نشست

حیات مرده دل از اتّصال زنده دلی ست که هرکه او بکسی زنده نیست مردارست

صور اسرافیل باشد مرده دل را ناله اش چهره زرین او آهن دلان را کیمیاست

تو مرده دل که شوی زنده از دم نایی عجب که صور نخوانی صفیر نایی را

ز بسیار خوردن شوی مرده دل خود اندک خوری، گر غم جان خوری

بدانش زنده شو یکبار آخر بمیر ای مرده دل ز اغیار آخر

یاد آن جان جهان است حیاتی گر هست مرده دل آن که ازان جان جهان غافل شد

ترحم است بر آن مرده دل که از دنیا به روشنایی شمع مزار می‌گذرد

جز دل که بسته اند بر آن قوم مرده دل دیگر به زندگانی دنیا چه بسته است؟