مردم گیا

نفخهٔ روح اول البشر است که به مردم گیا فرستادی

حدیث سر کوه و مردم گیا که سازند از او زیرکان کیمیا

گلش را سبزه نارسته گیا رست چنان مردم مگر مردم گیا شد

مردمی کایشان نمی‌ورزند سودای گلی نیستند از مردمان خوانندشان مردم گیا

تا تو به خاک خفته ای ای چشم مردمی مردم گیا به خاک دکن کیمیا شده

خلاف خاصیت طبع را ارادت تو برون دماند مردم گیا زبیخ سداب

ز بس دل‌ها که در کویت فرو شد، هر زمان آنجا همه باران خود بارد، همه مردم گیا روید

نشان مردمی در مردم عالم نمی یابم اگر دارد وجودی مردمی، مردم گیا دارد

گر به پیش دیده ام مردم گیا روید چه سود؟ نور چشمم شد ز چشم مردمک افشان من

دسته سنبلی به مجلس او رشگ مردم گیا فرستادم