مرجعیت دینی

شیخ حسین بن محمد، برادرزاده شیخ یوسف مؤلف «حدائق» بود. شیخ حسین؛ فقیه، محدث، متکلم و شاعر علاوه بر پیوستگی به خاندان علمی آل عصفور، از سوی مادر نیز که دختر شیخ حسین ماحوزی بود، به سلسله عالمان دین و فقیهان پیوسته‌است. نزد عمویش یوسف و عموی دیگرش شیخ عبدالعلی درس خوانده و در شاخوره بحرین ماندگار بوده و به تدریس و مرجعیت دینی و تحقیق و تألیف اشتغال داشته‌است.

به گفته میسکین‌زدا، نقطه کانونی داستان، پرسش از مرجعیت دینی محمد است که نمونه آن این جمله عمر است که «تو قرآن داری، کتاب خدا ما را بس است». او پیشنهاد می‌کند که پیام این روایات این است که قرآن برای هدایت مسلمانان کافی است. از سوی دیگر، هزلتون استدلال می‌کند که قرآن کافی نیست، زیرا با عمل محمد (سنت) پس از مرگ او تکمیل شده‌است. مسلمانان شیعه با استناد به حدیث ثقلین، این موضوع را با سیره امامان خود تکمیل می‌کنند که در آن از مسلمانان خواسته شده‌است که پس از او از قرآن و اهل بیت او راهنمایی بگیرند.

پس از درگذشت آخوند خراسانی، به تدریس پرداخت و به عنوان یک مجتهد و نامزدی برای مرجعیت دینی مطرح گردید.

مرجعیت دینی، متشکل از علمای مسلمان، روحانیون و محققان فرقه‌های مختلف شکل گرفته‌است. مرجعیت دینی از منازعات داخلی در اسلام به‌شمار می‌آید.

این حملات واکنش مقامات عراق و مرجعیت دینی این کشور را به دنبال داشت و در بیانیه‌های جداگانه این حملات دخالت در امور داخلی عراق دانسته شده و محکوم شد