محمد قزوینی

غزلی با مطلع «خوشست خلوت اگر یار یار من باشد'»، غزل شمارهٔ ۱۶۰ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

غزلی با مطلع «جوزا سحر نهاد حمایل برابرم»، غزل شمارهٔ ۳۲۹ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

غزلی با مطلع «برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست»، غزل شمارهٔ ۳۵ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

غزلی با مطلع «جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد»، غزل شمارهٔ ۱۲۶ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

آگاهی از زندگانی حافظ، مدت‌ها بر چند روایت تأییدنشده استوار بود. نخستین پژوهش‌های علمی در این خصوص را عبدالرحیم خلخالی، محمد معین، سعید نفیسی، قاسم غنی و محمد قزوینی انجام دادند. در سده‌های اخیر پژوهش‌های فراوانی دربارهٔ حافظ و دیوانش انجام گرفته‌است. عبدالحسین زرین‌کوب، منوچهر مرتضوی، مهرداد نیکنام، ابوالقاسم رادفر، علی‌اکبر رزاز، مهیندخت صدیقیان، پرویز اهور و سیروس شمیسا از شناخته‌ترین پژوهشگران ایرانی دربارهٔ حافظ هستند.

غزلی با مطلع «خوش آمد گل وزان خوشتر نباشد»، غزل شمارهٔ ۱۶۲ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

غزلی با مطلع «بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم»، غزل شمارهٔ ۳۷۴ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

غزلی با مطلع «به سرّ جام جم آنگه نظر توانی کرد»، غزل شمارهٔ ۱۴۳ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

غزلی با مطلع «خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد»، غزل شمارهٔ ۱۰۸ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.