متحدین

لهستانی‌ها سه خط دفاعی را طراحی کرده بودند تا در آن‌ها به دفاع بپردازند که اولین خط از پشت رود ویستولا شروع می‌شد و آخرین خط دفاعی که قرار بود دفاع نهایی در آن صورت بگیرد در جنوب شرق کشور تحت عنوان سرپل رومانی قرار داشت. آن‌ها دخالت شوروی در صورت تهاجم آلمان را بعید می‌دانستند و به هیچ وجه احتمال اتحاد آلمان و شوروی را نمی‌دادند. لهستانی‌ها قصد داشتند در برابر نیرویی که دو تا سه برابر از آن‌ها قدرتمندتر و از توان فنی بالایی هم برخوردار بود چندین ماه دفاع کنند تا در نهایت تهاجم متحدین آن‌ها (فرانسه و بریتانیا) از سمت غرب بتواند نیروهای آلمانی را از مرزهای لهستان به سمت غرب منحرف کند تا لهستانی‌ها دست به ضد حمله بزنند.

طبق نامه‌های روسالی استیر کالورت، بندیکت شخصاً در یک کشتی بادبانی تندرو که توسط دریا سالار ادوارد ورنون فرماندهی می‌شد به آناپولیس آورده شد، هرچند این گزارش خیلی غیرمحتمل به‌نظر می‌رسد. پس از رسیدن به آناپولیس، این پسر جوان به قیمومیت دکتر جورج استیوارت (۱۷۸۴–۱۷۰۰ میلادی) سپرده شد، استیوارت پزشکی بود که در ادینبرا آموزش دیده بود و از متحدین خانواده حاکم کالورت بود. استیوارت برای این پسر یک معلم خصوصی گرفت به‌نام اونوریو رازولینی از ایتالیا فراهم کرد، رازولینی یکی از نخستین مهاجرین دارای اصالت ایتالیایی بود که در مستعمرات شمالی آمریکا به سمت‌های دولتی گماشته شده بود.

او در پست‌های فرمانده ستاد ارتش، وزیر خارجه و وزیر دفاع آمریکا خدمت کرد. به خاطر مدیریت قدرتمند او در جنگ مقابل نیروهای متحدین که منجر به پیروزی متفقین در جنگ دوم جهانی شد، چرچیل او را «طراح پیروزی» نامید در طول جنگ جهانی دوم، او هم به عنوان فرمانده جنگی و هم مشاور مستقیم روزولت خدمت می‌کرد. او در زمان وزارت در پست وزیر خارجه به خاطر ارائه طرح مارشال برنده جایزه نوبل صلح (در سال ۱۹۵۳) شد.

در سال ۱۸۶۲، طی نبرد نیومکزیکو در جنگ داخلی آمریکا، یک نیروی متحدین جنوب، در نزدیکی ولورده، شش مایلی شمال فورت کریگ، با هدف قطع ارتباطات اتحادیه بین قلعه و مقر فرماندهی آن‌ها در سانتافه، به نیروهای متفقین نزدیک شد. حوالی نیمه شب، کاپیتان اتحادیه، جیمز کریادون، تلاش کرد تا چندین پست شورشیان را، با ارسال چندین قاطر با بار بشکه‌های باروتی چاشنی گذاری شده، به خطوط متحدین جنوبی، منفجر کند، اما قاطرهای قدیمی ارتش قبل از انفجار سرگردان و به سمت اردوگاه اتحادیه به عقب برگشتند، ا گر چه تلفات فقط دو قاطر بود، اما صدای انفجار باعث رم‌کردن گله‌های گاو و رمه‌های اسب به داخل خطوط اتحادیه شد و بدین ترتیب نیروهای اتحادیه از نیاز ضروری به اسب‌ها محروم شدند.

در اواخر دوره ایالت‌های جنگ‌طلب، چو توسط چین در غرب بسیار تحت فشار قرار گرفت، به ویژه پس از اینکه چین اصلاحات قانونگرایانه شانگ یانگ را تصویب و حفظ کرد. در سال ۲۴۱ پ. م، پنج ایالت از هفت ایالت اصلی جنگ‌طلب (چو، ژائو، وی، یان و هان) اتحادی را برای مبارزه با قدرت در حال افزایش چین تشکیل دادند. پادشاه کائولیه چو به عنوان رهبر اتحاد و لرد چونشن به عنوان فرمانده نظامی برگزیده شد. به گفته مورخ یانگ کوآن، ژنرال ژائو، پانگ نوآن (庞煖) فرمانده واقعی نبرد بود. متحدین در گذرگاه راهبردی هانگو به چین حمله کردند اما شکست خوردند. پادشاه کائولیه، لرد چونشن را به خاطر این شکست نکوهید و اعتماد خود به او را از دست داد. پس از آن برای دور شدن از تهدید چین، چو پایتخت خود را به شوچون در شرق منتقل کرد.

ایل ملکشاهی در سال ۱۲۹۹ هجری قمری مطابق سال ۱۲۶۰ هجری شمسی و در جریان شورش ایلات لرستان به یاری شاهزاده ظل السلطان فرزند ناصرالدین شاه قاجار برخاستند و ایلات لر: بیرانوند، دیرکوند، سگوند را مغلوب ساختند و زمینه آرامش در حکومت مرکزی را فراهم آوردند. ایل ملکشاهی در این نبردها از متحدین حسین قلی خان ابوقداره بودند. این نبردها در نزدیک کوه (هرر) واقع شد و در این نبردها چهار هزار نیرو از ایل ملکشاهی حضور داشتند.

از اواخر ۱۹۱۸ تا اواخر ۱۹۲۰ شوروی درگیر جنگ داخلی است. ارتش سرخ به رهبری تروتسکی با گاردهای سفید ضدانقلابی می‌جنگند. گروه قدرتمند ضدانقلابیون تحت عنوان جنبش سفیدها، شروع به سازماندهی جهت براندازی شوراهای نمودند. در عین حال کشورهای متحدین و متفقین (۲۲ کشور) لشکرهای اعزامی متعددی را به روسیه فرستادند تا از نیروهای ضد بلشویک حمایت نمایند. متفقین می‌ترسیدند که روس‌ها با آلمان به خاطر پیمان برست- لیتوفسک ساخت و پاخت نمایند؛ آن‌ها همچنین امیدوار بودند که روس‌های سفید بتوانند سلسله مبارزات خود را علیه آلمان تداوم بخشند.

در دوران جنگ سرد عراق به یکی از متحدین نزدیک اتحاد جماهیر شوروی تبدیل شده بود و شوروی از طریق این کشور نفوذ خود را در خاورمیانه فراهم می‌کرد. در این دوران، شوروی سعی می‌کرد از وحدت و یکپارچگی عراق حمایت کند تا بتواند با کمک یک حکومت قوی و با قدرت، اهداف خود را عملی سازد. از این رو بود که حکومت‌های مرکزی عراق با پشتوانه شوروی، همهٔ جنبش‌های آزادی خواهانه و استقلال طلبانه را به شدت سرکوب می‌کردند.

در پائیز ۱۹۱۸ رژیم بلشویک‌ها در موقعیت خطرناکی قرار گرفت، و از سوی متحدین سابق روسیه و دشمنان داخلی مورد دشمنی قرار گرفت، و وارد درگیری پراکنده با جمهوریخواهان ملی‌گرا در بلاروس و اوکراین و نیروهای هرج و مرج طلب گردید.

فدراسیونهای بین‌المللی رشته‌های مختلف به فشارهای ایالات متحده و برخی دیگر از کشورها برای تحریم بازیها اعتراض کردند و آنرا وسیله نادرستی برای رسیدن به اهداف سیاسی خواندند که قربانیان اول آن ورزشکاران خواهند بود. هلموت اشمیت، صدراعظم اعلام کرد که متحدین «فقط باید آنچه به آنها گفته می‌شود را انجام دهند».