مبتلی

زیرها چون بیدلان مبتلی نالنده سخت رودها چون عاشقان تنگدل گرینده زار

مرا به سینه تمنای ماس وا تا کی دلم به صحنک پالوده مبتلی تا کی

هاتف سوخته کز سوختگان وحشت داشت مبتلی گشت به همصحبتی خامی چند

وآن سوم آن عالمی که اندر جهان مبتلی گردد میان ابلهان

دلم به درد و غم عشق مبتلی تا کی ز شوق زلف تو در دام صد بلا تا کی

فراقش ناگهانم مبتلی کرد غمش پیراهن صبرم قبا کرد

به کار خویش فرو رفته مبتلی گشته به درد عشق مرا نیز مبتلی کرده

آن ز بلا راحت هر مبتلی وان ز محن راحت هر ممتحن

گر ز شوق دنبه بر زناج گشتی مبتلی در بلا تسلیم شو، کان هم ز مرهمهای اوست