لونبورگ

در سال ۱۷۰۵، انتخابگر جورج یکم لوئیس پس از مرگ عمویش جورج ویلیام دوک برانسویک-لونبورگ، سلطنت لونبورگ را به همراه دوک‌نشین ساکس-لاونبورگ به ارث برد. در سال ۱۷۱۵، او دوک‌نشین‌های برمن-وردن را از پادشاه دانمارک فردریک چهارم خریداری کرد (تأیید شده توسط معاهده صلح ۱۷۱۹ استکهلم)، به موجب آن هانوفر که تا قبل از آن محصور در خشکی بود، به دریای شمال دسترسی پیدا کرد.

جورج لوئیس در سال ۱۷۲۷ درگذشت و پسرش جورج دوم آگوستوس جانشین او شد. در سال ۱۷۲۸، امپراتور کارل ششم، جرج دوم را رسماً محکوم کرد (یعنی زمینی را در ازای تعهد به او بخشید) با تیول بازگردانده شده ساکس-لاونبورگ که عملاً در اتحاد شخصی با هانوفر و با یکی از شاهزادگان قبلی لونبورگ از سال ۱۶۸۹ اداره می‌شد.

به دلیل اختلاف‌هایی که بر سر دوک‌نشین‌های شلسویگ، هلشتاین، لونبورگ میان پادشاه دانمارک و اتحادیه ایالت‌های آلمانی بود. بیسمارک از اتریش خواست تا در این حل اختلاف کمک کند. پیشنهاد این دو کشور به دانمارک چشم پوشی از دوک‌نشین شلسویگ بود که دانمارک نپذیرفت. سرانجام پروس با یاری اتریش با ۹۰ هزار سپاه به دانمارک حمله کردند. سپاهیان دانمارک به علت کمی نیروها شکست خوردند و درخواست صلح کردند و سرانجام به موجب عهدنامه‌ای که در وین منعقد شد دانمارک رسماً از دوک‌نشین‌های سه‌گانه چشم پوشید. پروس دوک‌نشین لونبورگ را تصرف کرد و اتریش ۱۵ میلیون مارک غرامت از آن دوک‌نشین گرفت و حکومت دو دوک‌نشین دیگر نیز میان دو دولت تقسیم شد.

امرای انتخابگر قانوناً ملزم به تقسیم ناپذیر بودن بودند: آنان می‌توانستند به قلمروی خود بیفزایند، اما نمی‌توانستند قلمرو را به دولت‌های بیگانه واگذار یا بین چندین وارث تقسیم کنند. ارث و جانشینی آن بر اساس بزرگ‌ترین فرزند پسر بود. قلمرو تخصیص یافته به امرای هانوفر شامل املاک براونشوایک-لونبورگ کالنبرگ، گروبنهاگن و لونبورگ (اگرچه در آن زمان لونبورگ توسط برادر بزرگتر ارنست آگوستوس اداره می‌شد) و شهرستان‌های دیفولتس و هویا بود.