قسطنطین

از نهیب تیغ تو وز موکب ترکان تو هم‌به‌ تانیسر نفیر و هم به‌ قسطنطین نفر

به روی مردم آن ملک دربست پس تسخیر قسطنطین کمر بست

طین قسطنطین نماند از شهر او خیلی بجای گر ز بهر جنگ قیصر قصد قسطنطین کند

سرورا، صدرا، تو خود دانی که در ملک سخن بنده را دستیست کو... قسطنطین کند

به قسطنطین چو مطموره است‌ گویی قصر بر قیصر به ترکستان چو زندان است‌ گویی خانمان بر خان

سقف قسطنطین ز بتخانه‌کشد سوی عراق بارگاه مملکت را تخت او برزین ‌کند

به قسطنطین برند از نوک کلکم حنوط و غالیه موتی و احیا

اگر انوشیروان در این سلسله نبود مسلّماٌ او نقطهٔ اوج قدرت ساسانیان بود. شاپور در ابتدا از قدرت درباریان کاست {که از زمان کودکی او اختیارات بسیاری داشتند} و از مرزهای عرب‌نشین دفاع کرد. تصرّف بحرین، در زمان او اتّفاق افتاد. ظاهراً شاپور در طی جنگ با اعراب کتف‌هایشان را سوراخ می‌کرد از این رو او را «ذوالاکتاف» می‌خواندند. با مرگ قسطنطین و تیرداد امپراتوران روم و ارمنستان در سال‌های ۳۳۷ و ۳۱۴ میلادی شاپور بر سر ارمنستان با روم جنگید. بدین ترتیب ارمنستان دوباره دست ایران افتاد. پس از این کار او اعراب و بت پرستان «آن‌ها از کشور ارمنستان بودند» را تحریک به حمله به روم کرد، آن‌ها موقّتاً شکست خوردند.

ای صبا حالی ز خد و خال شمس الدین بیار عنبر و مشک ختن از چین به قسطنطین بیار

تا که از فتحش نشان در حد قسطنطین بود تاکه از عدلش خبر در حدِّ ترکستان بود