فکن

هرآنگه که گویم که‌ای نامدار تو بیرون فکن اسب را از حصار

به هر جا که باشی تنومند و شاد سپندی به آتش فکن بامداد

ساقی چو بود ساده در دست بط و باده در آب فکن تقوی بر باد بده پرهیز

سایه ام بر سر فکن یک دم هما آسا ز لطف تا شوند از غایت لطفت رقیبان شرمسار

آفتابی بهنر سایه فکن بر سر او کز هنرمند رسد تربیت اهل هنر

ساقیا دامن تقوی چو شد آلوده مرا در شط باده فکن جام چه خواهد بودن

خویشتن در فکن به زورق دین که از این ره رسی به علّیّین

ای آفتاب کشور و ای ماه خرگهی آخر نظر فکن به عنایت سوی رهی

ز نظم بنده بنائی فکن که کم گردد ز باد و صاعقه ابر و آفتاب نگون

راستی فُلک و فَلک همچو حبابی‌ست بر آب کشتی حلم وی آنجای که لنگر فکن است