فنائی

تو در چارم بمانی باز مانده در این عین فنائی باز مانده

بخق ایثارشان بود از فنائی نه از خود بینی و عجب و ریائی

فنا خواهی شدن و اندر فنائی فنا را جو که در عین بقائی

سید هادی طباطبایی نیز در کتاب حدیث نواندیشان دینی به شرح دیدگاه‌های فنائی پرداخته است.

تو دائم بزی تا ز بهر تو گردد سرای فنائی سرای بقائی

فَنَیْتُ فنائی بفَقدِ هوائی فصارَ هَوائی فی الامورِ هَواک

کنون بشناس ما را در فنائی تو با ما ما ابا تو در جدائی

تو در بحر فنائی جوهری جوی که جوهر کس کجا دیدست در جوی

فنائی در پاسخ به پرسش سایت فرهنگی صدانت پیرامون نقد خسروپناه، در مطلبی مفصل به نقدهای او پاسخ می‌دهد.

و این بیانی دقیق و استخراجی لطیفست تا معلوم شود که ایجاد کواکب نحس‌اندر فلک بر مقتضی حکمتست. و چو ترکیب مردم از دو جوهر بود یکی فنائی و دیگر بقائی روا نبود که کواکب همه سعد بودی از بهر آنک فنائی نصیب خویش نیافتی. و نیز روا نبود که هر چهار کواکب نحس بودی از بهر آنک بقائی نصیب خویش نیافتی، همچنانک اگرهر چهار طبیعت چو خاک و آب گران بودی، ترکیب متحرک ازو حاصل نیامدی. و نیز اگر چهار طبیعت سبک بودی چو هوا و آتش، ترکیب موجود نشدی و محکم نیامدی. پس گوییم: از بهر آن از دو نحس و دو سعد آسمانی مر سه کوکب دیگر را از سعد و نحس نصیب آمد، تا از دو حاست سعادت که آن چشم و گوش است، و از دو حاست شقاوت که آن دهان (و) فرجست، مر سه نفس را از ناطقه و شهوانی و غضبی نصیب آید، و هر یکی نصیب خویش بیابد: بقائی فنا یابد، و فنائی بقاء گذرنده یابد.

هر دل که بسوی دلربائی نرود والله که به جز سوی فنائی نرود

همگی سکر و فنائی همه تمکین و بقا همه انوار تجلی همگی ذوق وصال