فسرده دل

سلطان چرخ گرم شد و تیغ بر کشید گفت ای فسرده دل چه فروشست و ولوله

تابی از آن مهر عالمتاب کو تا فسرده دل شود فانی در آب

چون گرمی اشک عاشق سوخته دل با لعل فسرده دل چه نسبت دارد

چنان ز سردی عالم فسرده دل شده ام که زخم تیشه شرر بر نیارد از سنگم

چنان ز سردی عالم فسرده دل شده ام که روی گرم نمی آورد به جوش مرا

به روی گرم تو ای نوبهار حسن قسم که شد فسرده دل صائب از سخن بی تو