چراغ مزار

نهاده ام سر آسودگی به پای گلی که غنچه را ز چراغ مزار نشناسم

به محفلی‌که دل احیای معرفت دارد لب خموش چراغ مزار اظهار است

صائب دماغ پرتو منت نداشتم افروختم به آه چراغ مزار خویش

در کار ماست ناله و ما در هوای او پروانه چراغ مزار خودیم ما

به شمع عاریتی نیست خاکشان محتاج ز سوز سینه چراغ مزار مردان است

روشندلان که داغ تو بردند زیر خاک از لاله کرده اند چراغ مزار خویش

پروانه سر به زانوی حیرت نهد سعیدا روشن اگر کنند چراغ مزار ما

ز مرگ، روز هنرور نمی شود تاریک که برق تیشه چراغ مزار کوهکن است

ز مرگ، صولت دیوانگان نگردد کم که چشم شیر چراغ مزار مجنون است

چه احتیاج بشمع است تربت ما را بس آه گرم چراغ مزار سوختگان