کام و ناکام

به زبان گر نکنم یاد شکرخانه تو کام و ناکام بود لذت آن در کامم

ز درگه بازگشتم کام و ناکام همی خاریدم از خجلت قفا را

ز جان باشد گزیرم کام و ناکام به جان تو که از تو ناگزیرم

جهان کام و ناکام خواهی سپرد به خود کامگی پی چه خواهی فشرد

هرچ فرماید ترا، ای هیچ‌کس کام و ناکام آن توانی کرد و بس

از عقل نگر تا نبرد نام دلت تا غم نخورد به کام و ناکام دلت

گاه مرد مسجدی گه رند دیر هر دو نبود کام و ناکام ای غلام

اگر این‌اند رقیبان تو ما را چو غریبان کام و ناکام بباید شد از این شهر ضروری

به نزدیک شِکر شد کام و ناکام به شِکر باز گفت احوال بادام

اگر خواست ورنه جنیبت جهاند سوی حربگه کام و ناکام راند