گرزم

ددان را سوی لشکر تست گوش که کی خونشان گرزم آرد به جوش

مرا خوار کردی به گفت گرزم که جام خورش خواستی روز بزم

یکی سرکشی بود نامش گرزم گوی نامجو آزموده به رزم

چو گرگین میلاد و گرزم که کوه از آن دو گروه یلان شد ستوه

چو گرزم که گر تیغ گیرد به چنگ به میدان او کس ندارد درنگ

نیرزی تو و هر چه لشکرت پاک بر زخم گرزم به یک مشت خاک

چنین گفت کاین هدیه‌های گرزم منش پست بادش به بزم و به رزم

چو گرزم که لرزد زمین زیر او زمین نالد از گرز و شمشیر او

کسی تاب شمشیر و گرزم نداشت سپهر از نبردم همی سر بگاشت

به گرگین میلاد گرزم کمر بفرمود آن گرد پرخاشخر