کوه پیکر

درین هوس که خرامان نگار من برسید بدان صفت که برآید ز کوه پیکر خور

به فیل کوه پیکر امتحان تیغ کرد اول فسان تیغ عالمگیر او زین کوهسار آمد

چون سفر را کرد آخر کار راست از چنار کوه پیکر عذر خواست

چو شهزاده دیدش سنان برفراخت براو باره ی کوه پیکر بتاخت

گهی از نظر فوج لشگر گذشت گهی کوه پیکر تکاور گذشت

و آن قصر کوه پیکر انجم لقا درو پهنای خاک دارد و بالای آسمان

مگر آن که گفتار من بشنوی از این کوه پیکر پیاده شوی

کوهیست بحر پرداز بحریست‌ کوه پیکر مهریست ابر همت ابریست مهر مانند

بیار آن باد پای کوه پیکر زمین کوب و ره انجام و تکاور

چو آن کوه پیکر برآمد ز جای ابر سینه اش پهلوان کرد جای