کوه سر

سحر کز کوه سر زد خسرو شرق ز تیغ کوه عالم شد پر از برق

شوری که کوه سر به بیابان نهد ازو بخت به خواب رفته ما را فسانه ای است

بران کوه سر ماند رستم شگفت ببرگشتن اندیشه اندر گرفت

از جبهه گشاده گرانی رود ز دل چون کوه سر به دامن صحرا گذاشتیم

همی می در قدح ریزید تا مست شود هر کس که در این کوه سر هست

چنین گفت کین کوه سر جای ماست بباید کنون خویشتن کرد راست

سپیده چو از کوه سر برزند سپاه دو کشور به هم برزند

پی ز قوس و فش ز درع و رگ ز موی و تن ز کوه سر ز نخل و دم ز حبل و برزسنگ و سم ز روی

ز گردون گردنده برخاست ابر خروشان بر آن کوه سر چون هژبر

ز خم طلوع سهیل شراب نزدیک است ز کوه سر زدن آفتاب نزدیک است