کامل بهائی

معنی کلمه کامل بهائی در دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] کامل بهائی، اثر عمادالدین حسن بن علی محمد بن علی بن طبری، با تحقیق و تصحیح اکبر صفدری قزوینی، کتابی است در مورد سقیفه و مسائل مربوط به آن که به زبان فارسی و در قرن هفتم هجری نوشته شده است.
نویسنده که از معاصران خواجه نصیر طوسی است، کتاب را به دستور وزیر بهاءالدین محمد، فرزند وزیر شمس الدین جوینی صاحب دیوان و حاکم اصفهان در دولت هولاکوخان نگاشته است و ازاین رو، به «کامل ‏بهایی» شهرت یافته است
نام دیگر این کتاب «کامل السقیفة» است. این کتاب در مدت دوازده سال نگارش یافته و تاریخ پایان تألیف کتاب، سال 675ق، است
این کتاب از جمله آثار شناخته شده طبری است که مورد استناد و استفاده بسیاری از محققان خاصه قرار گرفته است
خوانساری در مورد این کتاب می نویسد: «کامل بهائی دارای سه هزار بیت است... و دارای اخبار معتبر به عربی و حکایات مفید به فارسی است»
[ویکی شیعه] کامل بهائی (کتاب). در میان شیعیان امامی قرن ششم و هفتم، دو نفر با نام عمادالدین طبری شهرت دارند و هر کدام آثاری از خود بر جای گذاشته ‏اند. یکی حسن بن علی طبری مؤلف تحفة الابرار، کامل بهایی و مناقب الطاهرین است که تا سال ۷۰۱ در حیات بوده و دیگری محمد بن علی طبری مؤلف بشارة المصطفی است که تا سال ۵۵۳ زنده بوده است.
نام دیگر این کتاب را کامل السقیفة گفته اند؛ زیرا درباره غصب خلافت و ماجراهای بعد از رحلت رسول خدا(ص) در سقیفه سخن می گوید. مؤلف در مقدمه می نویسد: کتاب مناقب الطاهرین در موضوع تولی بود و لازم بود درباره تبری هم کتابی بنویسم و به استخاره نام آن را « الکامل البهایی فی السقیفة » گذاشتم.
کتاب کامل بهایی در شرایطی تالیف شده که با تسلط ایلخانان و گرایش برخی از آنان به تشیع یا دست کم تسامح مذهبی آنان، فرصتی برای شیعه پیدا شد تا به طرح برخی مطالب و تالیف کتاب هایی مانند آثار عمادالدین طبری بپردازند. این آثار با تعابیر خاصی از خلفا و دشمنان اهل بیت(ع) یاد می کنند.

جملاتی از کاربرد کلمه کامل بهائی

پدر او امام سوم شیعیان دوازده‌امامی و مادرش مطابق قوی‌ترین قول‌ها، ام‌اسحاق است. منابعی دیگر مادرش را شهربانو گزارش کرده‌اند. از تاریخ زندگانی او، تا پیش از واقعهٔ کربلا، اطلاعاتی در دسترس نیست. منابع تاریخی از مرگ وی در اثر اسارت و رنج‌های سفر از کربلا تا شام یاد کرده‌اند. بر اساس نقلی که عمادالدین حسن طبری در کامل بهائی از کتاب الحاویه گزارش کرده‌است، این دختر خردسال در شام و پس از مشاهده سر بریده پدرش، از دنیا رفت و در همان‌جا دفن شد. تاریخ مرگ وی، ۵ صفر سال ۶۱ ه‍.ق گزارش شده‌است. تمام منابعی که از رقیه یاد کرده‌اند، محل دفنش را دمشق و نزدیک به کاخ یزید گزارش کرده‌اند. مقبره‌ای در محله عماره دمشق و در شمال شرقی مسجد سابق اموی وجود دارد که به حرم حضرت رقیه مشهور است.