کاغذخانه
معنی کلمه کاغذخانه در فرهنگ فارسی
معنی کلمه کاغذخانه در دانشنامه عمومی
کاغذخانه از ۱۹ محله تشکیل می شود:
چاغلایان Çağlayan
چلیک تپه Çeliktepe
امنیت اولری Emniyet Evleri
گل تپه Gültepe
گورسل Gürsel
حمیدیه Hamidiye
خرمن تپه Harmantepe
حریت Hürriyet
محمد عاکف ارسوی Mehmet Akif Ersoy
مرکز Merkez
نورتپه Nurtepe
اُرتابایر Ortabayır
سیران تپه Seyrantepe
سلطان سلیم Sultan Selim
شیرین تپه Şirintepe
طلعت پاشا Talatpaşa
تلسیزلر Telsizler
یحیی کمال Yahya Kemal
یشیلجه Yeşilce
این محله که پیش از این به عنوان یک محله کارگری شناخته می شد امروزه با پروژه های بزرگ ساخت وساز خانه و آپارتمان رو به پیشرفت گذاشته است.
رود جن دره که به شاخ طلایی می ریزد در این محله قرار دارد و کاغذخانه در امتداد این جویبار پهن قرار گرفته است. دره جن دره با محله های ساری یر، ایوب، شیشلی، بشیکتاش و بی اغلو احاطه شده است. شهردار کاغذخانه «فاضل قلیچ» از حزب عدالت و توسعه است. کاغذخانه تا سال ۱۹۵۴ جزئی از بی اوغلو و بین سال های ۱۹۵۴ و ۱۹۸۷ بخشی از شیشلی بود.
در زمان سلطان سلیمان یکم کاغذخانه به نام سعدآباد معروف بود. سعدآباد منطقه ای جنگلی و بزرگ بود که درباریان عثمانی برای شکار، سوارکاری و تفریحات دیگر به آنجا می آمدند. طی سده های بعد سعدآباد به خاطر آب پاکیزه، لاله زارها و جشن هایی که در آن برگزار می شد محبوبیت یافت. نگاره ها و نقاشی های زیادی از محافل تفریحی و آیین های عروسی برگزارشده در سعدآباد از آن زمان به جا مانده است. بعدها در سده های هفدهم و هجدهم در این محدوده عمارت ها و کاخ های تابستانه مختلفی ساخته شد.
در قرن نوزدهم و اوایل سده بیستم این منطقه که موقعیت خوبی نزدیک به مرکز شهر داشت تبدیل به یک منطقه صنعتی شد و در آن آسیاب های متعددی برای تولید خمیر و چندین کارخانه کاغذ احداث شد که نام محله نیز از وجود همین کارخانه ها گرفته شده است.
هرچند گاه گاه کولی ها، عشایر و کاروان های حج و بازرگانی در محدوده کاغذخانه سکونت موقتی داشتند تا اواخر قرن بیستم هنوز منازل مسکونی در آن ساخته نشده بود.
جملاتی از کاربرد کلمه کاغذخانه
کاغذ خُونَج: خونه یا خونا یا خونج که در محدوده زنجان و میانه، در آذربایجان امروز، واقع شده بود، یکی از مراکز بزرگ کاغذسازی بوده‌است که نیازهای کاغذی رَبع رشیدی و تبریز را تأمین می‌کرده. بیشتر مردم این شهر به کاغذسازی در کاغذخانه خویش می‌پرداخته‌اند و از سده هفتم هجری آن جا را به نام «کاغذ کنان» خوانده‌اند.