کاریر

حسین زنده‌رودی از ابتدا نقاشی‌های خود را با اعداد و حروف و تکرار آن‌ها خلق کرد. در آثار وی چهار عنصر آب، خاک، باد، و آتش مورد توجه قرار گرفته‌اند. هنرشناس فرانسوی ژان کلود کاریر معتقد است: "گام نهادن در آثار زنده‌رودی به معنای ترک اشکال و محیطی است که به‌طور معمول در آن زندگی می‌کنیم.

در ۲۵ آوریل ۲۰۱۷ تهیه‌کننده سعید بن سعید فاش کرد که سومین پروژه به عنوان پروژه بعدی پل ورهوفن انتخاب شده‌است. این فیلم که در آن زمان «باکره متبرکه» نام داشت دومین همکاری تهیه‌کننده و کارگردان پس از او (فیلم ۲۰۱۶) را رقم زد. جرارد سوتمن که در هشت فیلم قبلی با پل ورهوفن کار کرده‌است از جمله راحت‌الحلقوم (فیلم) (۱۹۷۳)، مرد چهارم (۱۹۸۳) و کتاب سیاه (۲۰۰۶)، جایگزین ژان-کلود کاریر برای اقتباس از کتاب «اعمال غیرمتعارف (۱۹۸۶): زندگی یک راهبه لِزبین در ایتالیای رنسانس» شد. جرارد سوتمن در نهایت از پروژه فاصله گرفت و نامش از تیتراژ حذف شد؛ زیرا احساس می‌کرد که داستان بیش از حد بر روی مسائل جنسی متمرکز شده‌است.

کاندیلیس از تعدادی از پروژه‌هایی که وی در طراحی آن‌ها با الکسیس جوزیک و شادراک وودز مشارکت کرده‌است، از جمله لو میرایل، تولوز و کاریر سنترال در کازابلانکا ، شهرت کسب کرد.

از زمان ملی شدن تلفن، توسعهٔ شبکهٔ تلفن آغاز شد و مرکز تلفن اکباتان که در سال ۱۳۱۶ با ششصد شماره تلفن احداث و دو سال بعد بهره‌برداری شده بود، در سال ۱۳۳۷ سیزده هزار شماره داشت. خطوط تلفن جدید یا کاریر نیز پس از شهریور ۱۳۲۰ بهره‌برداری شد و ارتباط تلفنی بین تهران و سایر شهرها گسترش یافت و مراکز تلفنی تهران یکی پس از دیگری تأسیس شد. وزارت پست و تلگراف و تلفن در سال ۱۳۸۳ به نام وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات تغییر نام یافت.