کارامزین

بیچارگان به بررسی فقر و رابطه بین فقرا و ثروتمندان می‌پردازد که درونمایه‌های رایج طبیعت‌گرایی ادبی هستند. این رمان که عمدتاً متاثر از شنل نیکلای گوگول، استاد ایستگاه اثر الکساندر پوشکین و نامه‌های آبلارد و هلویز اثر پیر آبلار و هلوئیز دآرژنتویل است، رمان نامه‌نگارانه‌ای است که از نامه‌های واروارا و دوست نزدیکش ماکار دووشکین شکل گرفته است. نام کتاب و شخصیت اصلی زن برگرفته از لیزای بینوا اثر نیکولای کارامزین است. عناصر دیگر شامل پس‌زمینه دو قهرمان داستان و پایان تراژیک، هر دو ویژگی‌های معمول یک رمان طبقه متوسط است.