ژاکمل

پس از تثبیت حکومت خود در شمال در اواخر اکتبر، توسان مقدمات حمله به ریگو را در هر بخش از جنوب فراهم کرد. برای این تهاجم، توسان دارای یک مزیت عددی آشکار بود. او ۴۵۰۰۰–۵۰۰۰۰ سرباز در ارتش خود داشت، در مقایسه با ریگو که ۱۵۰۰۰ نیرو داشت. در اوایل ماه نوامبر، کریستف یکی از جناح‌های ارتش را علیه ژاکمل فرماندهی کرد و دسالینز جناح دیگر را برای بازپس‌گیری گراند و پتی گوو به پیش برد. ناوگان آمریکایی نقش کوچکی در حمله سیاه‌پوستان داشت که لنج‌های ریگو را منهدم کرد، سیاه‌پوستان را به جبهه جنوبی منتقل کرد و مواضع ملاتوها را بمباران کرد؛ مثلاً زمانی که توسان، ژاکمل را محاصره می‌کرد، ناو یو اس اس ژنرال گرین به فرماندهی کاپیتان کریستوفر پری، برای او آتش پشتیبان ریخت.

در اواسط نوامبر، حمله توسان در جنوب در ژاکمل، که حالا نمادی برای مقاومت ملاتوها شده بود، متوقف شد. مدافعان شهر تحت رهبری پنیون حاضر به تسلیم در برابر حملات شدید نیروهای توسان نشدند. در ابتدای سال ۱۸۰۰، مردم در شهر ژاکمل دیگر تقریباً بدون غذا بودند، اما همچنان حملات کوبنده ارتش دسالین را دفع می‌کردند. حتی یک بار مهاجمان خط دفاعی را شکستند و وارد شهر شدند، اما توسط مدافعان قتل‌عام شدند. در شب ۱۱ مارس ۱۸۰۰، پتیون توانست راه خود را از ژاکمل باز کرده و خارج شود، اما نیروهای توسان بر ارتش در حال عقب‌نشینی او ریختند و صدها سرباز را کشتند یا اسیر کردند.