چرخ ماه

ای در میان آ . . . بمیر بسروری چون در میان انجم بر چرخ ماه تام

ازان پس چنین گفت کز چرخ ماه برو تا سر تیره خاک سیاه

ز ماهی بر اندیشه تا چرخ ماه چو تو شاه ننهاد بر سر کلاه

ماه اگر هستی برابر با مه منجوق شاه چرخ کیوان زیر و چرخ ماه بر بالاستی

بیاراست بزمی که از چرخ ماه فرومانده بود اندر آن بزمگاه

شاهنشه و اتابک اعظم‌ که هر دو را آ‌رد سجود روز‌ و شب از چرخ ماه و خور

شعاع آن مه نو چون به طرف بام می‌افتد به پابوسش ز بام چرخ ماه تام می‌افتد

هر نفس از چرخ ماه را به تعجب چشم در آن روی چون نگار بماند

یکی جشن کردند کز چرخ ماه ستاره ببارید بر جشنگاه

بر چرخ ماه رفتم از این چاه ژرف زشت هرگز کسی ندید عجب‌تر ز کار من