پیش جنگ

چو جنگ آیدش پیش جنگ آورد سر شهریاران به چنگ آورد

منم پیشرو هرک جنگ آیدم وگر پیش جنگ نهنگ آیدم

بیازید هوشنگ در پیش جنگ جهان کرد بر دیو نستوه تنگ

سپه یکسره پیش جنگ آوریم جهان بر بداندیش تنگ آوریم

که ای تموز، توئی پیش جنگ لشگر من که روز عمر تو بادا بلند و بی پایان

آخر ز پیش جنگ دو شیران گریختند روباه وار حمله نمودند از کمین

که در سپه که چو تو میر پیش جنگ بود اگر ز پیل بترسد بر او بود تاوان

بفرمای تا من شوم پیش جنگ جهان را کنم بر بد اندیش تنگ

نخواهم که آید مرا پیش جنگ دلم گشت از این کار بیداد تنگ