پر ناله

شنیدم کز غم مریم زبونی زبان پر ناله و دل پر زخونی

همه بام رامشگر خوش سرای همه شهر پر ناله ی رود و نای

همه دشت پر زنگ وهندی درای همه گوش پر ناله کرنای

کی رسد بی مدد عشق به جایی فریاد تپش سینه و دل باد و پر ناله بود

جهان گشت پر ناله کرنای به عالم درافتاد بانگ درای

زمانی برق پر خنده، زمانی رعد پر ناله چنان مادر ابر سوک عروس سیزده ساله

چو گشتی ابر تندر بر پر از لؤلؤ بچرخ اندر هوا پر ناله تندر چمن پر غلغل مستان

ز بلبل بوستان پر ناله و فریاد خواهد شد که صحرا سبز و گلها سرخ و دلها شاد خواهد شد

روی خودرا جانب شاپور کرد با دلی پر ناله جانی پر زدرد

سینه ریش از یاری هر خس ز بس باشد مرا چون قلم پر ناله هر مد نفس باشد مرا