پر دود

جهان آفرین از تو خشنود باد دل بد سگالانت پر دود باد

آن هوای تیرهٔ پر دود و دم خوش‌تر از دشت گل و باغ ارم

لوت خوردند و سماع آغاز کرد خانقه تا سقف شد پر دود و گرد

که یزدان ز گودرز خشنود باد دل بدسگالانش پر دود باد

چون من باش که شربت دی چشیده‌ام و ضربت وی کشیده‌ام با چندین خستگی و شکستگی از دل بستگی ذره‌ای کم نکردم، هنوز از آتش عشق رخ پر دود دارم و در ماتم فراق جامه کبود.

سرای شاه ازو پر دود می‌بود بدو پیوسته ناخشنود می‌بود

وگر همچنین خود بمانی چو دیو دل از جهل پر دود و سر پرخمار

ز داغ پر دود فضای بستان بهار شادی شده زمستان

شبی چون سینهٔ عشاق پر دود ز تاریکی چو جانهای غم اندود

تر نخواهد گشت از اشک ندامت چهره اش هر که صائب چشم خود زین خانه پر دود بست